” သမီးေရ .....ဒီမွာ.... သမီးေလွ်ာက္ထားတဲ့ အလုပ္က အင္တာဗ်ဴးေခၚတယ္..... မနက္ျဖန္.... မနက္ 9 နာရီအေရာက္တဲ့.... ”
အင္း..... အင္တာဗ်ဴး သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ....ဘာေတြမ်ား ...လိုအံုးမလည္း....အ၀တ္အစားေတာ့ စမတ္ျဖစ္ဖို႔ လိုမယ္.....အင္း.... စတီးဖီးလ္ကိတ္ေတြေတာ့ ထည့္သြားရအံုးမယ္......။ အလုပ္ရပါေစလို႔လည္း ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းရအံုးမွာေပ့ါ.....
အခုေခတ္က အလုပ္တေနရာရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ..... အလုပ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ေနရာေတြကလည္း...အမ်ားႀကီး.... မနက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ငါ့ဘြဲ႔ေလးနဲ႕....ငါ့တတ္ထားတဲ့ ပညာေလးနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္....ထင္ပါတယ္ေလ။
မနက္ေရာက္ေတာ့......ေမေမက “ သမီး.... ထေတာ့....အင္တာဗ်ဴးမသြားခင္ ...ဘုရားေလးဘာေလး ရွိခိုးသြားအံုး..... ေနာက္ၿပီး.. ကိုယ္ဘက္က ေစာေစာေရာက္ေအာင္... ႀကိဳသြားရ မယ္ေလ ....အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ့ေနရာက ေ၀းတယ္ဆို.....အိမ္ကေနဆို ၂ နာရီေလာက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရအံုးမယ္ မလား...ထေတာ့... ”
ေမေမရဲ႕ ႏိႈးေဆာ္မႈေၾကာင့္ အိပ္ယာမွ ကမန္းကတမ္းထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ကာ ဘုရားရွိခိုး... ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ ေမာင္း ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတုန္းလဲ အစစအရာအရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔.. တခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းလာခဲ့ရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးမယ့္ေနရာလဲ ေရာက္ေရာ....ကိုယ္ကဘဲ ေစာလွၿပီထင္တာ....ကုိယ့္ထက္ ၀ီရိယေကာင္းတဲ့လူေတြက မ်ားလုိက္တာ.... ေအးေပ့ါေလ... အလုပ္တခုရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ.....အင္တာဗ်ဴးေလး ပါဖို႔အေရးကို ဆုေတာင္းလိုက္ရတာအေမာ....
အခုလည္း...ဒီအလုပ္က လူ (၃၀)ဘဲ ေခၚမွာတဲ့... ေလွ်ာက္လႊာက ဘယ္ေလာက္ရွိလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.... စာေရးမေလးက ညီမေလး ေလွ်ာက္လႊာအမွတ္စဥ္က 2000 ေက်ာ္တယ္တဲ့.......
အမယ္ေလး လူ 2000 ေက်ာ္မွာ ေခၚမွာက (၃၀) ရပါ့မလား....ဒီေလာက္မ်ားလွတဲ့လူေတြၾကားထဲမွာ....ေအးေပ့ါေလ...ကံေပ့ါ...
ခဏေနေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြ ေခၚပါၿပီ.... အမွတ္စဥ္အလိုက္... တေယာက္ၿပီး..တေယာက္ ေခၚသြားလိုက္တာ....
တေယာက္အင္တာဗ်ဴးၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာရင္ က်န္တဲ့လူေတြက “ ဘာေမးလဲ... ဘာေတြ ေလ့လာရမလဲ...ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့လူမွန္သမွ် လိုက္ေမးေနရတာ....အေမာ ”
ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္အလွည့္လဲ ၿပီးသြားေရာ... နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပင္ပမ္းတာ သက္သာသြားတာေပ့ါ...ဒါေပမယ့္ ...မျပန္ျဖစ္ေသးပါဘူး... သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေစာင့္ေနတာေပ့ါ....
အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ..ကုိယ္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုရဲ႕ေဘးနားမွာ ေကာင္မေလး တစ္အုပ္က... ေလွ်ာက္လႊာေခၚေနေသာ အကိုႀကီးဆီသြားၿပီး.. “ အကိုႀကီး.. သမီးတို႔ကုိ အန္တီျမက ေခၚထားတာေနာ္..... သမီးတို႕ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ......အခုထိလည္း အင္တာဗ်ဴးမေခၚ ေသးဘူးေနာ္.... ေဖေဖကေတာ့ မွာလိုက္တယ္...အဆင္ေျပမွာပါတဲ့..ဟုတ္လား... အကိုႀကီး....”
က်မလည္း သူတို႕ဘာဆက္ေျပာမလဲ နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့...ေလွ်ာက္လႊာေခၚေနတဲ့ အကိုႀကီးက...ဟုိၾကည့္..ဒီၾကည့္နဲ႕... အသံကို တိုးၿပီး.. အဲ့ေကာင္မေလးေတြကို.. ေျပာလိုက္ပါတယ္...“ သမီးတို႔က အလုပ္ရပီးတာေတြ႕ေလ....အင္တာဗ်ဴးဖို႔မလိုဘူး... ဘာအရည္အခ်င္းမွလဲ မလိုဘူး..... အသိရွိတယ္ေလ.....သမီးတို႕အုပ္စုက ဘယ္နေယာက္လဲ... ဟုတ္လား... (၁၀)ေယာက္ေနာ္.. အန္တီျမရဲ႕ တူမေတြေနာ္...အန္တီျမ..ေျပာထားတယ္......ဟုိဘက္မွာ သြားထိုင္ေန...ညီမေလး... ေနပူတယ္.... အကုိႀကီးတုိ႕သိတယ္... ဟုတ္ၿပီလား....”
ကဲ့...ၾကည့္ၾကပါအံုး....အစကေတာ့...စိတ္တိုလုိက္တာ.....ဟုတ္တယ္ေလ.....သူတို႕ဆီမွာ ခန္႕ဖို႕လ်ာထားၿပီးသား လူရွိၿပီးသားကို...သူမ်ားေတြကို ဘာကိစၥနဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာေခၚေနေသးလဲ...ေလွ်ာက္လႊာကလည္း အလကားရတာမဟုတ္... တေစာင္ကို (၅၀၀)....ေခၚမွာက (၃၀)...သူတို႕လူက အခုက်မ ၾကားမိတာေတာင္ (၁၀)ရွိၿပီ...ေနာက္က်မ မၾကားမိလိုက္ေသးတဲ့ သူတို႕လူေတြဘဲ ရွိေနအံုးမွာပါ.....
ဒါမ်ား....ေလွ်ာက္လႊာေခၚတုန္းက ဘာန႕ဲဘြဲ႕ရရမယ္၊ ဘာအရည္အခ်င္းရွိရမယ္...စံုေနတာပါဘဲ...အရည္အခ်င္းေတြက....
တကယ္အရည္အခ်င္းစစ္တဲ့ ၀င္ေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကုိက်ေတာ့ မေရြးခ်ယ္ဘဲ သူတို႔လူေတြကိုသာ ျပန္ထည့္တယ္တဲ့....
ေအာ္...ေတာ္ေတာ္လည္း.... အလုပ္ရွားတဲ့..ေလာက..... ဘြဲ႕ရ... တျခားပညာေတြစံုေအာင္ တတ္ထားေပမယ့္လည္း.. အလုပ္တခုရဖို႔ အသိရွိမွ ျဖစ္မယ္တဲ့လား........
No comments:
Post a Comment